எப்போதும் இங்கிலீஷ் பேச்சா?

"இங்கிலீஷ் படித்த வக்கீல்களும், இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூட வாத்தியார்களும் தமது நீதி ஸ்தலங்களையும், பள்ளிக்கூடங்களையும் விட்டு வெளியேறியவுடனே இங்கிலீஷ் பேச்சை விட்டுத் தாம் தமிழரென்பதை அறிந்து நடக்க வேண்டும் .......எங்கும், எப்போதும் இந்தப் பண்டிதர்கள் இங்கிலீஷ் பேசும் வழக்கத்தை நிறுத்தினால் உடனே தேசம் மாறுதலடையும். கூடிய வரை இவர்கள் தமிழில் எழுதக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.                          




தமிழின் நிலை' எனும் கட்டுரையில் பாரதி.

 நம் குறிப்பு:-- 

அந்த நாளில், அதாவது நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வக்கீல்களும், பள்ளிக்கூட ஆசிரியர்களும்தான் தங்கள் பணியிடத்திலிருந்து வெளிவந்த பின்னும் ஒருவரோடொருவர் பேசுவதற்கு ஆங்கிலத்தைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். அதைக்கண்டே பொறாத பாரதி, இவர்கள் தாய் மொழியில் பேச என்ன தடை? இப்படி ஆங்கிலத்தில் பேசுவதை நிறுத்தினாலே நாடு முன்னேறும் என்கிறான். இன்றைய தமிழனின் நிலைமையை பாரதி பார்த்திருந்தால் என்ன சொல்வான்? இன்றைய தொலைக்காட்சியில் பேசுவோர், நிகழ்ச்சிகளை நடத்துவோர், நேர்முகத்தில் தங்கள் கருத்துக்களைச் சொல்வோர், குறிப்பாகப் பள்ளிக்கூட மாணவ, மாணவியர், கல்லூரி மாணவ மாணவியர், திரைப்பட, சின்னத்திரை நடிக நடிகைகள், அவ்வளவு ஏன், படிக்காத பாமர மக்கள்கூட தங்கள் பேச்சில் கால் பாகத்துக்கும் குறைவாகத் தமிழ்ச் சொற்களையும், மீதமுள்ளவற்றை ஆங்கிலத்திலும் அளக்கும் அழகைக் காணும் பேறு பாரதிக்குக் கிடைத்தால், நாம் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சொன்ன அறிவுரைகளைத் தமிழன் காற்றில் விட்டுவிட்டதோடு, இன்னம் அதிகமாகத் தமிழைக் கொலை செய்கிறானே! தமிழ் இனம் உருப்படவா போகிறது என்று கவலை கொள்வானா? அல்லது அவனுக்கே உரிய நம்பிக்கையில் இப்போதும் ஒன்றும் குடி முழுகிவிடவில்லை, இந்த நிலையிலாவது மேற்சொன்ன மக்கள் தங்களது கலப்பட மொழிப் பேச்சை விட்டுவிட்டுத் தமிழில் பேச முன்வரமாட்டார்களா என்று ஏங்குவான்! அவனும், அவனைப் போன்ற மொழிப் பற்றாளர்களும் சொன்ன, சொல்லிய அறிவுறைகள் நம் செவிகளில் ஏறுமா? தமிழ் மொழி கலப்படமின்றி பேசப்படுமா? தமிழன் தலை நிமிர்ந்து பெருமை கொள்ளும் காலம் வருமா? பாரதி! நீ மறுபடி இந்த மண்ணில் வந்து பிறப்பெடு! உன் அக்னிச் சொற்களை எங்களைப் போன்ற அரைவேக்காடுகளுக்கு அள்ளி இடு! அப்போதாவது நாங்கள் திருந்த மாட்டோமா பார்க்கிறோம்.!


மேலே கண்ட துணுக்குச் செய்தியைப் பார்த்துவிட்டு சிலர் 'தமிழின் நிலை' என்று குறிப்பிடப்படும் மகாகவியின் அந்தக் கட்டுரையின் முழுப்பகுதியையும் வெளியிடும்படி கேட்டுக் கொண்டனர். ஆகையால் அந்தப் பகுதியைக் கீழே கொடுத்திருக்கிறேன்.


தமிழின் நிலை

கல்கத்தாவில் "ஸாஹித்ய பரிஷத்" (இலக்கியச் சங்கம்) என்றொரு சங்கமிருக்கிறது. அதை தென்னாட்டிலிருந்து ஒருவர் சிறிது காலத்திற்கு முன்பு போய் பார்த்து விட்டு வந்து அச்சங்கத்தார் செய்யும் காரியங்களைப் பற்றி 'ஹிந்து' பத்திரிகையில் ஒரு விஸ்தீர்ணமான லிகிதம் எழுதியிருக்கிறார். மேற்படி பரிஷத்தின் நிலைமையையும், காரியங்களையும் அவர் நமது மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கம் முதலிய தமிழ்நாட்டு முயற்சிகளுடன் ஒப்பிட்டுக் காட்டி, நம்மவரின் ஊக்கக் குறைவைப் பற்றி மிகவும் வருத்தப் படுகிறார். தெலுங்கர், மலையாளத்தார், கன்னடர் எல்லாரும் தத்தம் பாஷைகளின் வளர்ச்சியின் பொருட்டு வருஷாந்தரப் பெருங்கூட்டங்கள் நடத்தி வருகிறார்கள். அவற்றால் விளையும் பயன் நமது சங்கத்தாரின் காரியங்களால் தமிழ் நாட்டிற்கு விளையவில்லை. வங்காளத்திலுள்ள 'ஸாஹித்ய பரிஷத்'தின் நோக்கமென்னவென்றால், 'எல்லா விதமான உயர்தரப் படிப்புகளும் வங்காளப் பிள்ளைகளுக்கு வங்காளி பாஷையில் கற்றுக் கொடுக்கும் காலத்தை விரைவில் கொண்டு வந்து விடவேண்டும்' என்பது. 'விரைவாகவே இந்த நோக்கத்தை அவர்கள் நிறைவேற்றி விடுவார்கள்' என்பது பல அடையாளங்களினால் நிச்சயமாகத் தோன்றுகிறது என்று அந்த லிகிதக்காரர் சொல்லுகிறார்.

வங்காளிகளின் விஷயம் இப்படியிருக்க, மைலாப்பூரில் சிறிது காலத்திற்கு முன்னே நடந்த ஸ்ரீ வைஷ்ணவ சபைக் கூட்டத்தில் பெரும்பான்மையோர் இங்கிலீஷ் தெரியாத வைதீக பிராமணராய் இருந்தும் அதிலே சில இங்கிலீஷ் உபந்நியாஸங்கள் நடந்ததை எடுத்துக் காட்டி மேற்படி லிகிதக்காரர் பரிதாபப் படுகிறார். 'நமது ஜனத் தலைவர்கள் இங்கிலீஷில் யோசிப்பதையும், பேசுவதையும் நிறுத்தினாலொழிய நமது பாஷை மேன்மைப்பட இடமில்லை' என்று அவர் வறுபுறுத்திச் சொல்லுகிறார்.

மேற்படி லிகிதக்காரர், தமது கருத்துக்களை இங்கிலீஷ் பாஷையில் எழுதி வெளியிட்டிருப்பது போலவே தமிழில் எழுதித் தமிழ் பத்திரிகைகளில் பிரசுரப்படுத்தி இருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும். சபைகள், சங்கங்கள், பொதுக் கூட்டங்கள், வருஷோத்ஸவங்கள், பழஞ்சுவடிகள் சேர்த்து வைத்தல், அவற்றை அச்சிடல் இவையெல்லாம் பாஷை வளர்ச்சிக்கு நல்ல கருவிகள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் தமிழ் மக்கள் தமது மொழியை மேன்மைப்படுத்த விரும்பினால் அதற்கு முதலாவது செய்ய வேண்டிய காரியம் ஒன்று உண்டு. அதாவது கால விசேஷத்தால் நமது தேசத்திலே விசாலமான லெளகீக ஞானமும் அதனைப் பிறருக்கு உபயோகப்படும்படி செய்வதற்கு வேண்டிய அவகாசம் பதவி முதலிய ஸெளகரியங்களும் படைத்திருப்பவராகிய இங்கிலீஷ் படித்த வக்கீல்களும், இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூடத்து வாத்தியார்களும், நமது நீதி ஸ்தலங்களையும், பள்ளிக்கூடங்களையும் விட்டு வெளியேறியவுடனே இங்கிலீஷ் பேச்சை விட்டுத் தாம் தமிழரென்பதை அறிந்து நடக்க வேண்டும். பந்தாடும்போதும், சீட்டாடும்போதும் ஆசாரத் திருத்த ஸபைகளிலும், வர்ணாஸ்ரீம ஸபைகளிலும், எங்கும், எப்போதும் இந்தப் 'பண்டிதர்கள்' இங்கிலீஷ் பேசும் வழக்கத்தை நிறுத்தினால், உடனே தேசம் மாறுதலடையும். கூடியவரை இவர்கள் தமிழ் எழுதக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இவர்கள் அத்தனை பேரும் தமிழ் பத்திரிகைகளில் லிகிதங்களாகவும், இவர்கள் எழுதுகிற கதை, காவியம் விளையாட்டு வார்த்தை, வினை வார்த்தை, சாஸ்திர விசாரணை, ராஜ்ய நீதி எல்லாவற்றையும் தமிழில் எழுத வேண்டும். தமிழ்ப் பத்திரிகைகள் நடத்துவோர் இப்போது படும் கஷ்டம் சொல்லுந்தரம் அல்ல. வெளியூர் வர்த்தமானங்களைத் தவிர மற்றபடி எல்லா விஷயங்களும் பத்திராதிபர்கள் தாமே எழுதித் தீரவேண்டியிருக்கிறது. வெளியூர்களிலுள்ள 'ஜனத் தலைவரும்' ஆங்கில பண்டித 'சிகாமணிகளும்' தமிழ்ப் பத்திரிகைகளைச் சரியானபடி கவனிப்பதில்லை. அந்தந்த ஊரில் நடக்கும் பொதுக் காரியங்களையும் அவரவர் மனதில் படும் புது யோசனைகளையும் தெளிந்த தமிழிலே எழுதி தமிழ்ப் பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்புதல் மிகவும் ஸுலபமான காரியம். ஜனத் தலைவர்களால் இக்காரியம் செய்ய முடியாத பக்ஷத்தில் பிறருக்குச் சம்பளம் கொடுத்தாவது செய்யவிக்க வேண்டும்.