இலக்கியச் சூரியன் "பாரதி"

இலக்கியச் சூரியன் "பாரதி"
நன்றி:
("தாமரை" பாரதி நூற்றாண்டுச் சிறப்பிதழில் கவிஞர் சிற்பி)

அவன்
எழுத்துக்களுக்கு
நெற்றிக் கண் கொடுத்த
எட்டையபுரத்து
இலக்கியச் சூரியன்

அழகிய சொல் தேடி
அலைந்த அகராதிப் புரட்டர்கள்
வேல் விழிக்கும்
தேன் மொழிக்கும்
விலாசம் விற்ற பண்டிதர்கள்
நாக பந்த யமக
நலிவுச் சிறைக்குள்ளே
சாகாத் தமிழ் மொழியின்
சரித்திரத்தைப் பூட்டி விட்டு
சாவியினை இடுப்பில்
அந்தரங்கமாய்ச் செருகும்
ஆஸ்தான வித்வான்கள்

முகம் சந்திர பிம்பம்
மார்பு கனக கும்பம்
கால்கள் வாழைக்கம்பம்
என்று
கவிதைப் பெண்ணைத்
துகிலுரிந்த துச்சாதனர்கள்--
இந்தக்
குருடர்களின் சொர்க்கத்தில்
அவன்
விழி திறந்த அசுர விதை

நுனிப்புல் மேயும்
வெட்டுக் கிளிகளுக்கு மத்தியில்
வாழ்க்கை வேதனைகளைக்
கிழி கிழியென்று கிழித்த
வேங்கைப் புலி

தொட்டால் சிணுங்கிகளுக்கு
நடுவே
தொட முடியாமல் நிமிர்ந்த
தொடுவானம்
ஜோதிப் பிரகாச வைகறைகளின்
பிரசவக் கூடமான
தொடு வானம்.

தண்ணீரில் கிடந்தாலும்
சாயம் போகாத தாமரைபோல்
எண்ணங்களைக் கலையாத
வண்ணங்களில் தோய்த்து
வடித்த கலை மேதை

அவனது
சிந்தனைச் செறிவில்
தேர்ந்த பேனாமுனை
திசை தடுமாறிய
தேசக் கப்பலுக்கு
நன்னம்பிக்கை முனை
யானது சரித்திரம்..........

புரட்சி இளஞ் சிவப்புப்
பூசிய படைக் கலங்களோடு
காலம் கட்டியம் கூற
அவன்
கவிதைப் பட்டாளம்
காலடி வைத்ததும்
செய்யுள் கூடுகள்
செத்து விழுந்தன

காவிரி வெற்றிலைத்
தாம்பாளம் ஏந்தி
கங்கைக் கரைக்
கோதுமை அறுவடை
அரிவாள் சுமந்து.....

சிந்து நதி அலைகளில்
படகுப் பாய் விரித்து
கேரளத்துப் பெண்ணின்

கெண்டை விழி மையழகு பார்த்து...
தெலுங்குத் தேனில்
உதடு நனைத்து
கன்னடத் தங்கப் பதக்கங்களை
ராஜ புதானத்து
மறவர் மார்பில் அணிவித்து
மராட்டியக் கவிதைக்கு
மேற்கு மலை யானைத்
தந்தங்கள் பரிசாகத்
தந்து சிலிர்த்தவை
அவன்
ஒருமைப்பாட்டு ஓவிய
உரிமைப் பாட்டு வரிகள்!

வெண்பா விருத்தப்பா
அகவற் பா என
விளையாட்டாக அவன்
பாடியிருந்தும்
பிழைப் பா என்றனர்
பெரும் பண்டிதர்கள்

ஆமாம்-----
அவன் கவிதையில்
பிழைகள் இருந்தன

அவை
இலக்கணப் பிழைகளல்ல
இலக்கணம் பிழைத்த
இந்தச் சமுதாயப் பிழைகள்

எழு என்று சொல்லவே
அவன் எழுத்துக்கள்
சீரழிவு தடுக்கவே
அவன் பாடலின் சீர்கள்
தளைகள் அறுக்கவே
அவன் கவிதையில் தளைகள்
துயரத் தொகுப்பை
அடித்து நொறுக்கவே
அவன் பாடலின் அடிகள்!
கவிதை அவனுக்குப்

புதிய சமுதாயம்
சமைக்கும் பட்டறை

அழுது கொண்டிருக்கும்
வங்கக் கடலோரம்
அறுபதாண்டுகள் முன்
பசி தீராத ஒரு மயானம்
ஒரு பிடி சாம்பலால்
முடிவுமை எழுதிற்று
இக் கருவிகளின் உடலுக்கு....

சாம்பலை உதறிய
சத்தியப் பறவை
பூமிக்குத் தன் சிறகு விசாலப்
போர்வை விரித்தபடி
அலகினில் புதுயுகப்
பூக்களைக் கொத்திப்
பறக்கிறது இன்றைக்கு

'நோவு வேண்டேன்
நூறாண்டு வேண்டினேன்'
என்று
பாடியவன் இல்லாமல்
நூற்றாண்டு வருகிறது
எனினும்

அவன் இருக்கிறான்
சத்திய ஆவேசம்
கொழுந்துவிடும்
கவிதைகளில்...

புதுயுகம் சமைக்கப்
புறப்படும் இளைஞனின்
சக்தி பிறக்கும்

மூச்சுக் காற்றில்...
இளைய பாரதம்
எடுத்து வைக்கின்ற
கம்பீரமான
காலடிச் சுவட்டில்....

அவன்
இருக்கிறான்

என்றும் இருப்பவன்
இன்றும் இருக்கிறான்
நேற்றின் நடவாய்
இன்றின் பயிராய்
நாளையின் மாணிக்க
விளைச்சல் கதிராய்....!